INGEZONDEN: Een schroeiplek in mijn brandschone blazoen

Geplaatst: zondag 11 april 2010 om 22:15 | Views: 727666

door Monique Damhoff
Vorig jaar rond deze tijd waren we aan het winkelen in Emmen. Al snel schoten we een sportzaak in waar zoonlief een stel schoenen wist te scoren met rode veters. Die middag veranderde ik ongewild in een ordinaire winkeldief zonder dat ik het wilde. De kreet: “Ik kon er niets aan doen” die veelgehoord is in de wereld van het proletarisch winkelen was ditmaal legitiem. De veters zijn keurig teruggebracht door ondergetekende met welgemeende excuses. Wekenlang ben ik gruwelijk gepest door mijn gezinsleden en vriendenkring. Tot op de dag van vandaag word ik door zoonlief herinnert aan deze actie als ik weer eens een pedagogisch moralistisch praatje houdt over het ‘mijn en dein.’ Hieronder het originele mailtje naar de vestiging waar het debacle zich afspeelde.

Geachte Heer, Mevrouw,

Vanmiddag aan het einde van de middag waren wij met onze zoon van 11 en zijn vriendinnetje in de winkel bij jullie en kochten een trui, een stel sokken en Nike Air Max voor onze zoon.

Samen met zoonlief keken we nog naar veters en ik had een paar coole kleuren uitgekozen en zo ook onze zoon.

Matthijs koos voor de rode veters en de rest hing ik keurig terug...

De mevrouw met het roze in het haar was zo vriendelijk nog om de rode veters die mijn zoon uitkoos er in te maken samen met de zwarte veters die al in de schoenen zaten. Ondertussen kletsten we over van alles en nog wat en ook het feit, dat winkeldiefstal aan de orde van de dag is kwam ter sprake. Stellig velde ik mijn oordeel over mensen die het proletarisch winkelen als kunst verheffen. Die was niet mals!

Restte ons nog het afrekenen, jullie blij, wij blij en tevreden konden we naar huis.

Eenmaal bij de auto bleek dat er in mijn rolstoel nog een pakje blauwe veters lag met roze uiteinden.

Deze is vermoedelijk van mijn schoot gegleden en tussen de zijkant van mijn been de leuning van mijn rolstoel belandt.

Het voelt heel bijzonder om onbetaald iets in je bezit te hebben.

Mijn wangen kregen dan ook acuut, een scharlaken rode kleur.

Wij brengen ze graag terug alleen wonen we in Nieuwe Pekela en ligt Emmen niet naast de deur dus zal het wel even duren.

Bij deze mijn oprechte excuus, het was zeker niet de bedoeling en ik schaam me diep.

Je hebt van die mensen, die gaan blunderend door het leven en tot die groep kan ik me inmiddels ruimschoots rekenen.

Matthijs en vriendin hebben nu wel een heerlijk pestobject gevonden en noemen me"The smooth Criminal" en inmiddels is de term Holleeder ook al gepasseerd.

Daar kan je het dan mee doen, als oprechte moeder. Het wordt een kluif om mijn brandschone status terug te winnen.

Vriendelijke groet,

Monique Damhoff